سلام
وقتی تو زندگی به موفقیت دست پیدا می کنی، وقتی بزرگ میشی و میتونی روی پاهای خودت بایستی، یه سری چیزا رو بدست میاری و یه چیزای خیلی خوب رو از دست میدی یا هم خیلی کم نیشن تو زندگیت. قطعا هر چیز یه بهایی داره اما از دست دادن این چیزا، بهای سنگینی برای موفقیت. واضح تر بگم که بعضی وقتا به اشتباه یه سری چیزا رو از آدمای موفق دریغ می کنیم. خب اونا چی هستن؟ یکیشون قوت قلب دادنه. دلداری دادن، امید دادن و ...
به اشتباه فکر می کنیم که کسی که موفقه به اینا نیازی نداره. یا مثلا اگه ازش تعریفی بشه، دچار غرور میشه! هر وقت تکست می خوری، همه میان و بهت امید میدن.ما معولا عادت داریم که غم هامون رو با هم تقسیم کنیم. پس تکلیف شادی ها چی میشه؟ وقتی که یکی شاده چرا باهاش همراه نمی شیم؟ چرا مجالس عزا شلوغ تر از عروسیه؟ گریه کردن به پای همدیگه رو خوب بلدیم ولی خندیدن رو نه!
درسته که خیلیا هستن که تو غما تنها می مونن. اما زیادن آمدایی که برای تقسیم شادی هاشون هم کسی رو ندارن. غم رو میشه که تنهایی تحمل کرد ولی تحمل یه شادی بزرگ اونم به تنهایی خیلی سخته! فکر کن انقدر خوشحالی که میتونی دنیا رو عوض کنی! اما به هر کسی می رسی، حاضر نمیشه یه لحظه گرفتاری های دنیا رو ول کنه و یه لحظه، قفط یه لحظه هم که شده پا به پای تو بخنده و از موفقیت و خوشحالی تو خوشحال بشه و ابراز شادمانی کنه. اینجوری میشه که دوباره شادی تو به سرعت تبدیل میشه به کوهی از غم و احساسات منفی. درست بر اساس قانون عمل و عکس العمل رفتار می کنه! اینجوریه که خیلی آدما بعد از یه موفقیت بزرگ، بعد از یه شادی بزرگ، میبینیم که هیچی پیشرفت نمی کنند و به بن بست می رسند.
همون قدر که آدمای غمگین نیاز به همدردی و درک شدن و همراهی دارن، کسایی که شادند هم نیاز به تشویق و همراهی و قوت قلب دارند و باید یکی تو شادی هاشون شریک بشه.
نذاریم غم هامون شادیهای کوچیک دیگروون رو ازشون بگیره!